Op mijn 18e ga ik studeren in Eindhoven. Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Een opleiding die ik opslurp. Ik leer daar op een andere manier naar mezelf en anderen te kijken. En naar wat ons mensen beweegt. Na mijn afstuderen kom ik per ongeluk terecht bij een fotograaf. Ik word enthousiast en besluit daar te gaan werken. Hier kan ik volop mijn creativiteit kwijt en leer ik een nieuwe wereld kennen. 

Rijdend langs de Zeeuwse kust, stuit ik ineens op een immens groot bloemenveld. Verwonderd over de schoonheid van onze aarde aarzel ik geen seconde. Ik plant de auto in de berm, stap uit en hurk neer.

Aandachtig bekijk ik de bloemen. De kleurrijke knoppen die zich vol overgave laven aan de zon. De stevige stengel die de bloem weet te dragen. 

Ik beken. Ik ben een amateur.
We willen allemaal een waardevol leven. Hoe je dat doet? ‘Door te weten wat je wil en daar leiderschap over nemen...’ zou mijn alltime-favorite antwoord zijn geweest.

Het lijkt belangrijker dan ooit. Dat je weet wat je wil. Dat je een mening hebt. Voor of tegen bent. En meepraat.

Ik ben onderweg naar huis na een hele fijne opleidingsdag als Sjamanistisch Coach. De zon vergezelt me tijdens de twee uur durende reis. De lucht voor me verkleurt en omhelst als een regenboog de aarde.

Het liefst zou ik hier. Nu. Midden op de snelweg. De rem erop gooien.

Vandaag raakte ik tijdens een fotoshoot verwikkeld in een prachtig gesprek.
Het ging over jezelf openstellen voor de ander. En hoe mooi het is als diegene datzelfde durft te doen bij jou.
En dat er, binnen die veiligheid van verbinding, steeds meer deurtjes worden geopend om je naar binnen te laten kijken.

In 2014 zette een heftige inbraak alles in mij op spanning. Overal voelde ik me onveilig. Een onbestendig gevoel dat ik overal met me meenam. Ja ook tijdens uitstapjes en op vakantie. Maar vooral thuis.
Ik had al vaker ervaren dat de wereld een onveilige plek was. En ik wist nu dat dat altijd en overal opnieuw kon gebeuren. Het verstikte me van angst.