In 2014 zette een heftige inbraak alles in mij op spanning. Overal voelde ik me onveilig. Een onbestendig gevoel dat ik overal met me meenam. Ja ook tijdens uitstapjes en op vakantie. Maar vooral thuis. Ik had al vaker ervaren dat de wereld een onveilige plek was. En ik wist nu dat dat altijd en overal opnieuw kon gebeuren. Het verstikte me van angst.
Jarenlang was ik bang om te gaan slapen. Om me over te leveren aan de nacht. Zelfs na slachtofferhulp, psychologenbezoek, EMDR. Niets hielp om het trauma te verzachten. Ik was radeloos. Ik had toch alle hulp aangegrepen? Wie moest me nou nog kunnen helpen?! En langzaam begon ik te beseffen dat niemand dit voor me kon wegnemen. Alleen ikzelf.
Zelfonderzoek volgde. Welke hulpbron in mij kan me helpen? Het antwoord volgde al snel. Ik was vanuit mijn vak als fotograaf gespecialiseerd in kijken, in zien. Het kwartje viel. Ik mocht mezelf leren om anders te gaan kijken.
En zo bedacht ik oefeningen voor mezelf om mijn trauma in beeld te brengen. Ik gaf beeld aan dat wat zich had vastgeklemd in mezelf. Het bracht een nieuw proces in beweging. Van angsten aan durven kijken. En verleggen. Van in mezelf aanwezig zijn.
De rust in mezelf keerde terug. Het trauma liet los. Ik leerde anders kijken.
Naar de wereld.
Naar de daders.
Naar mezelf.
Ik leerde anders kijken.
Met liefde.
